Sa shume qe ngjasojme ne te dy!
Te gjeta mbeshtetur
nen nje strehez melancolie
te lodhur...
me veshtrimin e hutuar
ne bosh-in e mendimeve..
Capitesh e zvarre, apatike,
si rreke e cale uji ne humbetire...
Cuditerisht,
hamendja me terhoqi zbraztesise
u afrova,
i drojtur
dhe me fjale e gjeste te palidhura
te rrefeva vetmine time...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου