ELEGJI

                                            

    (Si lamtumire mikut tim A.B...)

Ti ike larg o miku im i shtrenjte

Pertej reve,deteve,horizonteve te purpurt

Viseve ku banonet shprese-dielli i lashte,

Atje ku tani prehet shpirti yt  i bukur...

                        ****

Nata u rizgjua si neperke e plagosur

dhe  e kafshoi diten ne oren e pare te mengjesit.

U vrane fjalet e ngurta qe lajmeruan gjemen,

fjale qe coptuan buzeve dhimbjen dhe lotet per ty...

Dhimbje qe nuk llogarit shpirtin qe llahtaris i nderur ne ere...

As kohen qe gdhin nje mengjes te trishtuar me mjergull...

as syte qe shohin qiellin te mavijoset,te behet gri...

as britmat e shurdheta horizontit te krrusur ne re pikellimi...

Ngriu qeshja ne buze- ngasherimit te thekshem...

U fik dielli i dimrit si qiriu pas meshes se permotshme...

U mbyllen qerpiket e tu mbi pejzazhet tona te zverdhura.
Tani ndjejme te kaloje siper nesh mjergulla e vetmise...
Vetmi e qarkuar nga imazhet e tua te vdekura...te ftohta...
Vetmi mjerane qe tretet ne lote te hidhur deshperimi...
                            ****

Me ballin e brengosur mbeshtetur mbi mermer,

pergjerojme ne heshtje dhimbjen e re...

dhimbjen cfilitese te rilindjes e te perjetsise...

Sepse nuk eshte vdekja e nje nate ajo qe dote na mposhte...

Sepse Ti jeton,ekziston mbi kodren buze detit me pulbardha...

i hijshem ,krenar ne moshen e stines se ngrohte te ererave...

qe te rrisin dhe te lajne ujvarave me ylbere te mahnitshme..

qe te veshin dhe te nanurisin me ballada,kenge dhe dashuri...

Ashtu sic te vesh nga larg shpresa jone ,me diell dhe fjale poetesh...

Sepse ekziston diku nje lugine e blerte si parajsa

nga buzeqeshja jote e deri atje tej tek dielli ...

qe premton dhe shpreson se dote takohemi nje dite ...

atje lart tek portat e diellit..

udhes se kalter te yjeve..nje stacion perpara vdekjes...!

                            ****

Jo!

Nuk eshte vdekja ajo qe duhet te ndeshemi per ta mposhtur.

Nuk eshte ankthi dhe frika qe na kanoset neteve...

por nje pikiez e vogel shiu vjeshtor

qe shuan mallin dhe largesite e  zhurritura...

nje ndjenje e mjergullt pasigurie qe na mallengjen...

si deti...si kodrat..-"si vajzat qe i deshem dhe ato qe na duan..."

si aroma e kendshme  e jaseminve

ne kopshtet e femijris' sone jetime....

si era e shijshme e dheut ne shpirtrat tane qe largohen e largohen...

si melodia e kthjellet brenda nesh qe ndizet e behet flake...

flake qe ndricon rrugen tende drejt perjetsise per tek dielli....

dhe hirin e endrrave shperndan pafundsise se galaxive...
                              ****

Po!

Ti ekziston....

jeton akoma...!!!

Hero i pavdekshem viseve ku dikur banonte dielli..

Edhe pse duart tona u ndane ne nje stine vjeshte gjith' prapesi...

Edhe pse nuk rrjedh me gjaku yne ne damaret e endrrave te tua...

Eshte ajri i lagesht i vjeshtes qe na mban akoma zgjuar...
Eshte ora fatale  e ndarjes nga lotet dhe nga vuajtja...

Eshte mbeshtetja e trishtuar e brrylit mbi kujtimet...

qe dalin kur nata shkon te na ndaje nga drita...nga vegimet...

Pas katrorit te dritares qe veshtron drejt pikellimit...

Qe nuk veshtron askund....

Sepse u be kjo vjershe-elegji,varg pas vargu...

si epitaf nderimi-lamtumire siper teje...

paralel me shiun...

me fjalet dhe heshtjen...

Vargje jo te zakonshem ...

por nga ato qe te flasin drejt e ne zemer...vetem per Ty ...

I  paharruari Miku im!!!