Vetmia ka zerin e saj...
Me tjeter ze te therret ty
dhe me tjeter me fton mua...
Eshte si nje muzike e pa degjuar ndonjehere,
veshur me fjale memece te cudicme,
me pauza te shpeshta...
si perkujtimoret,si requiem...
si perrenj,endrra,
si meshire,tmerr e fanitjet...
Te gjitha kane dicka nga kujtimet,nga pritja,
Ashtu sic e vizaton fluturimi
i nje pulbardhe naten,
midis dy kaltersive...
Kaltersise se qiellit,
dhe kaltersise se detit...
Udheton keshtu pra mendja
viseve te largeta te horizonteve ,
pa e luajtur aspak trupin nga poltrona...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου