MIDIS MEJE DHE HICIT

Midis meje dhe hicit

qendron

nje vjershe e pa mbaruar.

Midis meje dhe botes

ndricon nje fluks i bute drite.

Midis meje dhe dashurise

kalon nje rrudhe e thelle malli

qe dhemb...

Dhe fjalet shkreperijne brenda meje

vetetima te varura nga qielli,

qe ndezin atje lart si pishtare

te tre yjet e vjeshtes sime..

O zot, nuk e besoja qe deti

ngjason kaq shume

me kufomen e palevizur te nates.

Nuk e besoja qe syte e mi

mund te shetisin lirshem

neper erresiren e ererave

kur yjet fqinjerojne neteve

me kurmin tim...

Shoh detin e paqte,te pafundem

dhe duart e mengjezit qe ftojne

cajkat e skifteret mbi dallge...

Shoh horizontit re te zeza pirate

qe lajmerojne betejen ,

me meridianet e dallgeve...

Kush guxoi ta mposhte detin

ne furtune e tallaz?!

Kush i deboi keta shpirtra

ne lundrim vetmitar

mbi varken e thyer

nga njeri liman tek tjetri?!

Shoh velat e grisura te kripura mbi vale,

nderoj qipariset e zymte tek percjellin

meshen funebre te te humburve ,

lakmoj krenarine e statujave

qe percmojne harresen

dhe nuk nguroj te shkel

mbi udhet transparente te neteve...

dhe te psalmoj ne ritualin solemn te yjesive...

Sepse midis meje dhe hicit,

ngrihet krenare nje permendore

dashurish,perpekjesh,deshirash

dhe fitoresh te mahniteshme...

Sepse midis meje dhe universit,

kalon si muze, e ndricme, e lemuar

Udha e qumeshtit...!!