NOSTALGJIA

Cuditerisht

me kujtohet akoma.

Qendroi aty

aq sa qendron nje re ne qiellin pranveror,

aq sa nevojitet te peshperise nje “addio”.

Statuje memece.

Kundermonjese si arome,

e papercaktuar si pafundesia

me veshtrimin si nate e pasosur...

Perpara nesh shishe te zbrazeta,

qe dergjen ne boshin e tymnajes se kalter

dhe nje tavell cigaresh

ku shkundem nje permbarim te hirte....

(ne paqe le te prehet i qete)

Ora perballe intrigonte me kohen

ndonje fillim te ri melancolik...

Dhe atehere une

ngrita goten dhe pime bashke

ate vozitje te perzjere

me nje heshtje,

me nje dhimbje,

me nje psheretime,

ku u fundos pergjithmone

nje addio,

nje e puthur,

dhe nje lamtumire e fundit...