MEDALION

Papritur u bera medalion-kujtim dhimbjeje

I rende...

I heshtur...

I ergjente...

Varur ne zinxhirin e mallit tend

te qullur nga ngasherimi i pritjes prej Penelope...

I strukur ne ullukun e ngushte te gjinjve te tu …

Fle si mungese e urryer ne gjysemerrsire

I rrethuar nga pejzazhet e vdekura te fjaleve,te misterit...

Fytyre-enigme e pakuptueshme ,magjepsese si mekati

qe shkretoi si zjarri pyllin e shpresave te tua...

Embleme – trishtimi ,pritjeje si statuje krahethyer besimi

qe kerkon pendese ne heshtjen e lagur te syve te tu...

Ah!

Mos u thyej...!

Mos me harro...!

Diademe- heneze shetit qiellit te vjeshtes sime...

Se nje dite dota kepus zinxhirin e metalte te zemres tende

per tu bere diell pranvere

ne psheretimat dhe lotet ....

e Marseve te tua....!!!

PARANDJENJE

S'e di pse nuk e ndjej aq te afert

ate bardhesi tronditese

te supit tend te zhveshur

si prej statuje nxjerre...

Nuk e di pse s'e mesova dot

trupin tend te mistershem

akoma te brishte...

akoma vajzeror...

I pafajshem.

I heshtur...

I deshiruar....

As mbasditet e te shtunave te tua nazike

plot fjale , zbavitje e rini naive

nuk i takova ,nuk i shetita dot...

Asgje te cudicme,te fshehte,enigmatike

s' munda te zbuloj tek ty...

Vec te te shoh tek kotesh ne gjumin e paqte

mbeshtjelle me pagjumsine e duarve te mija plot ankth

E pastaj te rizgjohesh si mbrekulli mengjezore

e bukur,

e virgjer,

e ngathet

nen qerpiket e pafajsise se druajtur te heshtjes...

Ti buzeqeshesh e shpenguar castit te fresket

veshur me kuqelim dielli te sapolindur...

dhe te me dhurosh si suvenir

kete ishull ekzotik te jetes tende

qe as vete nuk e ke shkelur ,

qe as vete nuk e di mire...

Besome...

Do te zhytem i teri kaltrsise , kthjelltesise tende

me tutje ishullit, me tutje se dallget

per te zbuluar perlat dhe thesaret e brigjeve te tua

te bardha

te largeta..

te fshehta...

Dhe ndofta atehere dote takoj per here te pare

Dhe ndofta atehere dote te shoh ashtu sic te sheh

Bota...

Dielli..

Hena...

Dhe Zoti...

Lakuriq!

Te zhveshur nga mitet- mistere te kohes...

Pa moshe....

Pa dashuri...

Pa mua...

Vetem!!!

PRELUD VETMIE

Vetmia ka zerin e saj...

Me tjeter ze te therret ty

dhe me tjeter me fton mua...

Eshte si nje muzike e pa degjuar ndonjehere,

veshur me fjale memece te cudicme,

me pauza te shpeshta...

si perkujtimoret,si requiem...

si perrenj,endrra,

si meshire,tmerr e fanitjet...

Te gjitha kane dicka nga kujtimet,nga pritja,

Ashtu sic e vizaton fluturimi

i nje pulbardhe naten,

midis dy kaltersive...

Kaltersise se qiellit,

dhe kaltersise se detit...

Udheton keshtu pra mendja

viseve te largeta te horizonteve ,

pa e luajtur aspak trupin nga poltrona...