SHETITJE

Perdore me mori nje shetitje vetmitare
kete mengjez te kthjellet pranvere
me shpuri tutje sokakeve te celura marsiane.
Supit pergjon e druajtur nje puhize endacake
qe ma perkedhel butesisht gjirin
me gishtat e lagesht te freskise mikluese...
Flert i vjeter...dashuri maturantesh
ftohur  ne dimrin e acarte te harreses...
Eci zeulet midis statujave ,vitrinave  dhe kopshteve
te hutuara nga feshferima gjethesh...fije bari...
dhe befas rashe ne gjurmet e nje rreze dielli
qe po kreh me zell nje tufe  te thinjur kujtimesh
nga shetitjet e dikurshme te kohes romantike...
Ndalem pak perballe vitrines ovale te se kaluares,
aty ku nderroheshin oret me stinet...
ku zhdukesha neteve  me
 nje dashnore ilegale
gushes perqafuar...
-Te kujtohet kjo peme  ne pezulin e yjeve
ku me endrra ,deshira e passione te egra
gdhendem ne trung emrat tane krenare
dhe rratheve te viteve
mbeti pergjithmone e blerte dashuria?!
Te kujtohet ky monopat i dehur agimeve te mjergullt
Me shkelqim lulkuqesh,me diell,me  heshtje,me lakuriqesi ngjyrash...
ku qeshjet tona te mprehta thyenin xhamet e brymeta te mengjesit
dhe syrin i shkelnim me djallezi  muzgut?!
Te kujtohet kjo kaltersi e pafundme
 qe shtruam ne shkallet e blerta te marsit
per tu prehur e shplodhur ne mesnate dashuria?!
Te kujtohet
kjo statuje e ftohte-mermer qe akoma lexon ne preher
librin e shenjte te rinise se perjetshme...
Tashme te rrudhur ,te mplakur,te cjerre
 nga thonjte e zverdhur te kohes?!
Te kujtohet  kjo ore e stepur pergjithmone
 ne castin e arte te perqafimit tone...
Tashme  e  thyer,e ndryshkur,e ckurdisur
nga dora hajdute e ererave pagane?!
Te kujtohet?!
Nje shetitje vetmitare me shoqeron miqesisht
rruges me bredha ku menje vajze sykalter u putha shpesh
viteve  te shpenguara te pafajsise
qe me nje rreze dielli ne floke,
cuditerisht u zgjua sot  nga gjumi letragjik i harreses...
Te kujtohet?!

THE DAY...

 I Varur nga theket  e dites qe po gdhin....

nen qiellin hutaq  qe prehet djepit te gjumit...

rob' i flakes qe digjet

duke shkruar inicialet e saj ne erresire...

gogesij e shtriqem

ne carcafet e nje bote tjeter...

te pergjumur....qerpikembyllur...

me afer drites,

me afer tingujve,

buze freskise

me nje pranvere te kalter ne gjoks...

Keshtu lind se bashku me diellin si  nje qenie e blerte

qe pushton diten dhe e mbush pyllin tim te begate

me driten e besimit,

me  mbrekulline e imazheve,

me rrekete e deshirave

te nje jete qe rilind ne tjeter jete...

Shoh buzeqeshjen  qe shkruan dielli

ne fytyren e vesuar t e mengjesit...

Shoh  duart e flladit qe rend te  perqafoje

 relievin e mjergullt te  luginave gjelberoshe.

dhe mbeshtillem i teri me pelhuren e perhime te reve

qe e gris ne cast me thonjte e mprehte

nje pellembe qielli e paster...

Strukem nen hijen e pemes se dites

me aksin e diellit ne gjoks...

te degjoj ritmin e zemres se tokes

 qe gulcon nga hallet e kohes...

Nderem si juge e ngrohte

ishujve lakuriq te arqipelagut

kumbisur mbi berrylat melancolike te kujtimeve

ne pezulin e nje dritareje te kalter bregdeti te lashte

me  dallge e klithma pulbardhash...

te ndjej  ne shpirt

zhurmen e valeve.

ngjyrat magjike qe lyejne

buzet.

syte,

kurmin e virgjer te dites se perjetshme...

dhe oret qe qendisin Majin ne duart e mija

te mpira nga endrrat

si shigjeta majemprehta

qe shqyejne zemren e mengjesit te kthjellet,

per tu sjelle njerzve dhe statujave...

DIELLIN flakerues te  shpreses....!!!

CHARLES BRIDGE

                       (About  Yanna in Praga)


Sonte nuk po fle.
Po lexoj Kunderen...!
Jam shtrire ne shpine mbi shilarsin e mungeses tende
dhe naten po ndihmoj te zgjatet e zgjatet
si filli i murme i nostalgjise sime ...
Me sy perpiqem te deboj ndonje yll' a hene  klandestine
qe shkeli tinezisht katrorin e nates
per te ndricuar fotografine tende...
skutave te ndonje kujtimi ku rastesisht kalove dikur...
Sonte nuk po fle.
Po lexoj Volkerin...!
U njehesova me naten pa kushte ,
u bera erresire pus
pagjumesi zevzeke e paqete si asket endacak
i kerrusur nga heshtja e largesise cfilitese...
mbi fjale ,motive  e vargje balladash te vjetra...
Sonte  e debova driten nga netet e mija...
Po dergjem ne terr i pllakosur nga germadhat e brektisjes ...
Si cati e rrenuar me rendon ne gjoks fotografia jote
imazh lakuriq i lare ne puhizen e  gushtit zeshkan...
Me djeg ne fytyre si sapun pluhuri i frymemarrjes tende
afsh i nxehte passioni vajzeror te pamesuar...
Vesheve me  me ushton akoma renkimi i zgjatur i zerit  eksitues
qe harkohej mbi dallge  dhe pllaquritej ne breg...
Syte u verbuan ne copezat e thyera  nga mirazhi yt i qelqte
qe i preu pa meshire,i gjymtoi , i gjakosi
puthjet e lamtumires tone ate nate
tek harqet e gurta te Charles bridge ne Prage...
Sonte te fle...e pamundur...
Nate e pa gjume...
Kumbisur mbi rrenoja kujtimesh qe dhembin...
Po lexoj Kafken!